Het wonderpoesje

Op 10 juni was de 63ste dag dat Emely moest bevallen, maar wat een
schrik toen ik op dinsdagmorgen op 29 mei beneden kwam en er overal
bloeddruppeltjes op het parket lagen. Emely stond voor de deur van de
gang en wilde naar boven, ik zag al heel gauw dat het van haar afkwam.
Heb haar vlug mee naar boven genomen en de kraamspullen gepakt met een
doos en een warme kruik klaar gemaakt. Ze was nog maar net de
slaapkamer binnen of daar was het eerste kitten al, een glazig pakketje,
helemaal compleet, vruchtblaas, kitten en nageboorte. Veel te vroeg en
dus niet volgroeid. Ze was immers 14 dagen te vroeg, het leefde wel maar
stierf binnen enkele minuten. Verder zag alles er wel gezond uit, maar
ja.....

Toen ik ze in de doos had, volgde nummer twee, precies hetzelfde, en een
half uur later nummer drie. Na ongeveer drie uur wilde ze uit de doos en
weer naar beneden of er niets was gebeurd. Ze ging eten en drinken en je
zag haar denken, wat moet ik hier verder nog. Ik vond haar wel heel erg
dik nog, maar er was niets meer aan de hand. Ik heb de dierenarts gebeld
en gevraagd; kan het ook zijn dat ze later verder gaat en dat ze nu
gewoon stopt. Dat kan wel maar dan komt het meestal binnen 24 uur, maar
ze mocht gewoon lopen. Ik heb haar maar naar beneden laten gaan, want ze
was niet meer te houden boven. En ze liep regelrecht naar buiten en ging
gewoon spelen of er niets aan de hand was.

Maar wat was ze nog dik! Ik vertrouwde het niet erg, ze at nog net
zoveel als voorheen. 's Avonds moest ik om 18.30 uur naar Schiphol, en
om 18.00 uur had de dierenarts spreekuur, dus ik dacht ik ga voor alle
zekerheid toch even langs, je weet maar nooit... De dierenarts
onderzocht haar, en zei: nou die buik is zeker dik en hard, eet ze ook
veel? Ja, dus maar dat doet ze altijd als ze zwanger is. Nou, dan is het
gewoon buikvet, want ik voel niets meer. Blij dat alles in orde was,
heb ik haar thuis afgezet en ben naar Schiphol gereden. Onderweg nog
nadenkend over die dag, best verdrietig was ik. En nog nadenkend over
wat de dierenarts zei voel ik aan mijn buik en denk bij mezelf, ja
hallo... mijn buikvet is toch ook niet hard. En probeerde toch die dag
maar los te laten omdat ik goed op het verkeer moest letten.

De volgende dag was er niets aan de hand, er kwam alleen wat vuiligheid,
maar ja ze had tenslotte net een bevalling achter de rug, dus heb ik
haar een homeopatisch middel gegeven om de baarmoeder schoon te maken.
Elke dag wordt ze geborsteld ( ze is n.l. een pers) en elke dag voelde
ik toch haar dikke buik weer. Zondags zaten we met zijn allen bij
elkaar en ik had Emely op schoot. Nou zei ik die dierenarts kan mij nog
meer vertellen, maar ik voel duidelijk gekrioel over mijn benen. Ach
zeiden de huisgenoten hou toch op, dat wil je gewoon graag, ze is toch
helemaal nagekeken! Dat was nu al de tweede keer dat ze mij niet
geloofden, eerst de dierenarts nu de huisgenoten. Ik dacht ik zeg maar
niets meer, maar hou haar wel goed in de gaten, want ik wist het nu heel
zeker.

Ze moest nu dus nog ruim 1 week dan was ze eigelijk uitgeteld, maar die
dinsdag wat een schrik weer hetzelfde als die week tevoren, weer
allemaal bloed! Ook wilde ze weer naar boven, dus deed ik de deur open
voor haar, maar ze vloog meteen terug naar de speelgoedauto die daar
staat, en ja hoor daar achterin de auto lagen 2 slappe kittens heel erg
klein. Ik heb vlug mijn zoon wakker gemaakt, want mijn man was al naar
zijn werk toe, die heeft vlug een kruik warm gemaakt en alles klaar
gezet. Ondertussen heb ik de kleine slappe kittens in een dompelbad
gedaan, van warm en koud water en ze gingen wonder boven wonder weer
piepen en krijsen.

Toen naar boven en alles in een doos gedaan, de warme deken aangezet en
een extra kruik erbij en ze lagen tevreden te drinken. Maar wat waren
ze klein, het bekje en de pootjes waren nog helemaal kaal en op het
kontje zat nog allemaal huidsmeer, best een raar gezicht.
Zo zag ik dus dat een kitten toch echt die 63 dagen nodig had en wat er
in zo'n laatste week nog groeide. Het duurde even, en ja joor daar
kreeg ze weer weeën, om een lang verhaal kort te maken, ze heeft er die
dag zes gekregen!!!! Waarvan er eentje doodgeboren is. Alles bij elkaar
had ze dus 9 kittens gehad, vandaar dat die 3 er eerder uitkwamen, het
was teveel voor de baarmoeder. Ik heb de dierenarts gebeld, en gezegd
tegen hem dat hij een cursus moest gaan volgen, van baarmoeder voelen,
hij schrok er vreselijk van, en had zoiets nog nooit meegemaakt!

Ze lagen heerlijk te drinken, vijf stuks, een pracht gezicht! Maar mijn
gedachten waren niet erg positief, want in welk boek of waar ik ook las
alles wat een week tevroeg geboren werd kan niet in leven blijven. En
ja hoor, de dag er na werd de eerste al slap, ze voelden ookheel kil aan
de pootjes. En na drie dagen had ik er nog maar één. Ik heb toen een
stel badhanddoeken gepakt, en ze opgerold, daar bovenop kruiken en onder
lag ze op een wartmtedekentje. Ze was te slap om te drinken dus heb ik
een fietsventieltje uitgekookt en uitgemeten waar het maagje zat en zo
de melk door het slangetje naar binnen gewerkt, met het zweet op de rug
want dit vond ik doodeng. Dit deed ik elke 2 uur dag en nacht! Dit ging
3 dagen goed en ze leefde helemaal op, ze had weer behoorlijke kracht in
zich, dus toen de melk maar in het flesje proberen, na heel veel geduld
lukte het eindelijk ze dronk zowaar uit de fles!, de rest deed moeder
goed, aflikken en verzorgen, nu had ik hoop dat de moeder ook melk
kreeg, en dat het kitten ook bij de moeder ging drinken.

Eindelijk durfde ik het aan om de wekker om de 3 uur te zetten, want ik
lag nog steeds naast haar op de grond op een matras op de logeerkamer.
Na 3 uur liep de wekker af, maar wat een schrik ik kijk naast mij in de
doos en alles weg, moeder en kitten! Op de kamer stond ook een
kattenpaal, en onderin had ze het kitten gelegd, en ja hoor
weerafgekoeld en slap, dus weer goed warm gewreven, en heb haar op mijn
buik gehouden en maar wrijven. Gelukkig na een uur of twee kwam het weer
ietsje bij. Bij de moeder dronk ze nu ook iets maar ik moest ze
ondersteunen met de hand zo klein was ze, na 6 dagen woog ze 55 gram!
Elke dag zag je weer iets haar te voor schijn komen. En verdween er iets
huidsmeer, wel een mooi gezicht het leek steeds meer op een kitten.

Toen ze één week oud was had ik hoop! Ik heb haar toen een naam gegeven
"Marcia"dat betekend sterke strijdlustige! Ze groeide nu goed en kwam
per dag 15 tot 20 gram aan, alles ging goed gelukkig. De twaalfde dag
wilde Emely niets meer van haar weten, ze had alleen maar oog voor de
kater, wat was ze krols, net nu alles zo goed ging. De kleine dronk
helemaal bij haar en ze verzorgde haar helemaal als een echt moedertje,
en nu dit....

Dus kon ik weer als moeder inspringen met de fles, ze ging zelfs niet
meer in de doos. Een week heeft dat geduurd, toen was de krolsheid over
en heb ik haar de pil gegeven, maar melk had ze haast niet meer. Ze ging
wel elke keer bij haar kijken, tot dat er een keer een paar straaljagers
over kwamen, ze is daar waarschijnlijk zo van geschrokken dat ze de
doos toen helemaal niet meer inwilde. Maar die kleine mocht ook niet
meer in de doos, die versleepte ze steeds, ik denk dat ze die wou
beschermen.

Met 3 weken gingen pas de oogjes open van Marcia, en met 4 weken ging ze
mooi op de bak, het was een pracht gezicht, zo'n klein kitten en dan al
op de bak, knap hoor! De volgende morgen wilde ik haar helpen, maar wat
nu weer, ze reageerde niet, ze was echt ziek en slap. Ik heb haar
helemal nagekeken dat kleine lijfje, en ontdekte een dik schoudertje,
dat zat vol met pus! Ik heb het goed open en schoongemaakt, en haar
pilletjes gegeven voor ontstekingen, doordat Emely met haar sleepte,
heeft ze waarschijnlijk een wondje met haar tand gemaakt wat is gaan
ontsteken. Ook daar knapte ze weer van op, wat zal het volgende zijn?

Alles ging nu goed, tot ze 5 weken oud was, ze schreeuwde het uit en had
een vreselijke dikke buik, helemaal keihard, ze wilde niet drinken geen
druppel zelfs en ze werd alsmaar zieker. Ze heeft 3 dagen achter elkaar
vocht gehad onderhuids van de dierenarts en antibiotica. Ze is daarna al
haar haartjes wat ondertussen behoorlijk was gegroeid weer kwijtgeraakt,
ze werd helemaal kaal, maar ja dat groeit wel weer aan. Marcia is een
schildpadpoesje met wit, een plaatje om te zien, maar nu zo kaal alleen
flapoortjes en bolle oogjes en spillepootjes en de achterpootjes stonden
ook nog iets spagaat het was geen gezicht. Maar ze zeggen weleens ze is
lief van lelijkheid, nou dat was bij haar ook zo, want wat was ze
vreselijk lief!

Toen ze 6 weken oud was moest er een andere poes bevallen, en die was
heel erg gek met Marcia, dus toen ze bevallen was van 6
kittens, heb ik eerst nog wel getwijfeld of ik Marcia erbij zou leggen,
want ze lag zo zielig alleen in de doos, dat ik toch maar heb besloten
omdat te doen.En het ging geweldig met allemaal! Alleen kon je duidelijk
zien in de loop van de tijd dat Marcia 6 weken ouder was, ze wilde echt
spelen met ze, en dat ging weleens te hard, maar verder ging het
geweldig.

Ze is een prachtige pers geworden, heel erg lief en gezond, en ook al
bied er iemand vele euro's ze krijgen haar niet! Al met al is het mijn
wonderpoesje, een heerlijke knuffel en vreselijk lief. Ze heeft in al
die tijd maar één keer antibiotica gehad, en de andere keren alleen maar
homeopatische middelen, geweldige middelen zijn dat, anders was Marcia
er niet meer geweest.